kuzucuğum...

canımın içi.... gece nasıl ateşler içindeydin. huysuzluk etmeye bile mecalin yoktu. saat 4'e doğru ateşin söndü de bir iki saat tatlı tatlı uyudun. uyandığında ateş yine sarmıştı vücudunu. dişlerin çıkıyor işte bebeğim. hiçbirşey kolay olmuyor hayatta. en güzel mamaları yiyebilmen için bu acıya katlanman gerekiyor işte. hayatın kıssacık bir özeti gibi yaşadığımız her detay.

yine günlükle arayı açmışız. eh bu süreçte epey iş hallettik. diş buğdayımızı yaptık, evimizi taşıdık, yerleştik, alıştık...

kızımın çıkan dişlerini elbet kutlamak gerekiyordu. anneannesi taaa mersin'den malzemeler getirmişti sırf bu kutlama için. biz de geleneğe uygun bir şekilde hazırladık diş buğdayını. akrabalarımız bu kutlamayı renklendirdi ve güzel bir gün geçirdik. herkese tek tek burdan teşekkür ediyorum, kuzen barış abimize de sevgiler gönderiyorum.

taşınma gecesi ilk kez kızımdan ayrı kaldık. ve buna rağmen ben yine uyuyamadım. her gözümü kapadığımda kuzucuğun sesleri çınladı kulağımda ince ince. ama bejna o geceyi oldukça rahat geçirmiş. gündüz de hiiiç sıkılmamış, kuzeni barışla oynamış, dedesi onu gezdirmiş derken günü atlatmışlar. ama akşam olup da lambalar yanmaya başlayınca kapıya dikmiş gözlerini. geldiğimizde ise bana pek de yüz vermedi kızım. çok sevinmiş görünmedi ama ilerleyen saatlerde babası dışında kim yanına yaklaşsa bastı çığlığı. demek ki bu ilk ayrılığı kafasına yazmış küçümen. ertesi sabah yine güllük gülistanlık bıraktık bejna'yı ama bu kez de anneannesi dışında kimselere gitmemiş. sarılmış anneanneye oturmuş gün boyu. ah, neyse ki biz de işleri halledip o günün akşamında artık yeni evimizde kavuştuk kuzucuğa. bu kez de yeni ev sendromu başladı kızımda. ortamın farklılığı onu bir parça huzursuz etti. özellikle de emeklerken yolunu kaybediyor olmak, koridorda yönünü karıştırmak sinirlendirdi miniciği. neyse o taşınma telaşı da bejnanın tedirginliği de artık geride kaldı, derken bu kez de yeni çıkacak dişlerimizin huzursuzluğu sardı bünyemizi.

çok az kaldı bir yaşımıza. kızım yeni yaşını yeni dişleriyle belki de yürüyerek karşılayacak. bilinmez gerçi. bir bebeğin yaşamında tüm değişiklikler aniden oluyor çünkü. hiçbir hareket yokken bir anda ayakta durmayı başarması, emeklemesi yahut aylar boyu diş sancısı çekerken bir anda beyaz incinin gün yüzüne çıkması gibi. şimdi de duvarlara vs tutunarak yürüyen kuzu, bir anda desteğe ihtiyaç duymayabilir. heyecanla bekliyoruz.