bu sabahın bıçak gibi keskin ayazında bir oyuncak bebeğin ya da geçin bebeği bir küçük çocuk oyuncağının aslında ne kadar dokunaklı olduğunu düşündüm... evet dokunaklı gelir bana hep bir bez bebek ya da bir oyuncak ... küçük çocuk ruhlarının minik arkadaşı olan oyuncaklar... en tatlı masum uykularındayken yavrularımızın sarıldığı ayıcıklar vs... evet belki duygu yüklüyüm, ondandır bu kelamım. varsın öyle olsun, varsın öyle olalım. dünyanın bir yerinde bir çocuğun saçının teline zarar gelse gözyaşlarımızı akıtıp buna dur deme cesaretini gösterelim.
ama ah hayat! kendi küçücük adacıklarımızda yalnızlığımıza bulduğumuz kılıflarla, yalandan oyuncaklarla kafamızı kuma gömüyoruz. bir yerlerde masum insanlar, hatta bebekler gözlerini hayata hem de en acımasız bir şekilde yumarken bizler küçük adacıklarımızda evcilik oynuyoruz. her anne gibi tek dileğim anlamsız savaşın, savaşların son bulması ve çocukların gülebilmesi... çocukların ölümle, açlıkla, soğukla, kötülükle mücadeleye zorlanmadan gül bahçelerinde oyun oynayabilmesi, kolu kanadı kırılan tek şeyin oyuncakları olması...
nereden mi geldim buraya... aslında hep burdaydım da belki bir tetikleyici lazımdı. oda kaçınılmaz biçimde kafka oldu! hem de bir auster romanında. romanda oyuncak bebek hikayesini anlattı roman kahramanı. öyle dokundu içime.. kafka'nın son günlerinde bir parkta oyuncağını kaybettiği için üzgün bir çocuğa rastladığı ve günlerce o küçük kıza kaybolan oyuncak bebeğinin yerini dolduracak bir hikaye için uğraştığı anlatılıyordu. o küçük kıza oyuncak bebeğinden mektuplar yazarmış kafka! o küçük yüreği dinginliğine kavuşturmak ve kaybettiği bebeğiyle mektuplarda buluşturmak için içten bir çaba... ve elbetteki kafka... ve tabi ki teşekkürler kafka'nın sonsuz ruhuna, insana dokunmayı bilen ruhuna... ve çocuklara her gün yeni bir gün armağan edebilmenin mutluluğuna erişebilme erdeminin yayılması dilek ve özlemiyle....
ve son olarak da bejna'nın karsız ankara'ya hediye eylediği kardanbebeği yapan minicik ellerine teşekkürler...
