uzun upuzun bir ara oldu...
aslında yazdım ancak paylaşmadım, paylaşamadım...
bejna'nın bir gülüşü geldi gözüme, bir bakışı garip bir duygusallığa kapıldım. çocuklar geldi hep aklıma, başka başka çocuklar...
gözleri parıl parıl parlayan, sözleri capcanlı bizlere birer çimdik atan.
ayakları çıplak, yürekleri çıplak çocuklar sonra..
ama hep gözleri parlayan
başka çocukları görünce kendi çocuğum geliyor gözümün önüne,
kendi çocuğumu görünce başka çocuklar...
hayatta türlü türlü acılar oluyor,
savaş oluyor, yoksulluk oluyor, her türlü yoksunluk oluyor da
en çok çocuklar vuruyor...
yürekleri, ayakları çıplak olmasın diye yanıyor yürekler....
bir şey gelmiyor çoğu kez elden
boğazımızda bir yumru sade!
ne dışarı taşıyor, ne içeri giriyor
boğazı deliyor da deliyor,
kabuslarda bağırıp çağırıp da sesi duyuramamak gibi oluyor...
.................
dün bejna ile sohbet ederken çocuk olduğunu unutma deyiverdim..
niye unutsun halbuki? değil mi?
unutuyor ama bazısı!
hatta bilmiyor çocuk olduğunu...
................
bilse...
bilebilse...
...................
"neverland"de büyümeyen çocuklar var...
peterpan misali...
neverland'de çiçek açanlar...
onlara selam olsun...
