"havi file" (mavi file) doğru büyümek....

ah yavrummm, bir an önce büyümek niyetindesin... yapmak istediğin ne çok şey var ve bunun için bir an evvek büyümen gerekiyor değil mi,,, herşeyi dilediğin gibi kendin yapmak istiyorsun.. camdan dışarı bakmak, televizyonu kendin açabilmek, dışarda bir başına özgürce koşabilmek, mavi sularda doyasıya yüzebilmek için...

üstelik büyümek denen sürecin ne denli uzun bir yol olduğunun dahi farkındasın ve bu farkındalık seni yoruyor belki bazan.... bir bardak süt içer içmez odandaki metreye koşman, ordaki en yüksek santimetre biriminde yer alan "havi fil"i kendine hedef biçmen..., odana gidip kendi kendine boyunu ölçüp hala mavi file yetişememiş olduğunu görünce umutsuzca yanıma koşup "peki ama nası büüüüceeem beeen?" diye sorman... benimse senin en küçük hallerini bile özlemle anmam, oysa ne çabuk büyüyüverdiğini düşünmem... 

çocuklar ve gençler için zaman neredeyse hiç akmazken, yaşlanmaya başladıkça zamanın hızına yetişememe kaygısının artması meselesine değinmek istemiyorum. ama bejna'nın ne denli hızlı büyüdüğünü gördükçe bu duyguya kapılmıyor değilim.. hem de kendi başıma özgürce koşabişmenim tadını dahi unutmuşken... ama işte çocuk sahibi olmanın en tarifi imkansız duygusu da bu işte... yaşamanın unuttuğumuz tadını yeniden keşfetmek. bejna'nın büyüme heyecanı ile yeniden doğuyor, çocukluk hislerime yeniden kavuşuyorum... birlikte büyümenin ve keşfetmenin zevkine yeniden varmak o işte bejna sayesinde oluyor.. ve bu duyguyu başka hiçbir mucize insana yaşatamaz...

ben başkasıyım....

küçümen bana bir hatamı gösterdi, hem de bireylerin en rahatsız olduğu bir hususu suratıma çarptı...

evvelsi sabah kahvaltı yapıyorduk, ben de kuzeni barış'ı anlatıyorum işte. klasik bak barış da küçükken bunları şunları yiyormuş şimdi kocaman oldu diye... [yaşı ona en yakın kuzeni barış ve barışı çok sever... ] birden kuzum dedi ki: "ben bayıt diiiliim ben badkasıyım!!!!" ınınınınınınının.......... ban çok güzel bir ders vermiş oldu işte..... evet çok haklıydı.... o başkası değil, kendine özgü ve özel, hepimiz gibi.... üstelik cümlesi o kadar açık ki, "ban barış değilim bejnayım" demedi, "ben başkasıyım" dedi.... ve bu farkındalığa henüz iki buçuk yaşında sahip olması beni çok mutlu etti. bir birey ve bunun çok farkında, belki biz yetişkinlerden daha çok farkında.

geçen hafta mersinde idik, dayısı da geldi, cümbürcömaat pek güzel oldu. yaşı ve gelişimi itibariyle orda da bizleri şaşırtmaya devam etti. düdüt annennesi (küçük anneanne) baban ne iş yapıyor diye sordu, önce eliyle tamirat yapar gibi birşeyler gösterdi, sonra ama mesleği deyince avogat dedi, annem de avogat... peki dayı deyince "bangancı" dedi ve ardından bir şarkı uydurdu: "bangancı bangancı dana kimse inanmad" !!!????!?! nası yaaaani olduk... hem dayısının mesleğini biz ona öğretmemiştik, söylememiştik, hem de şarkı.. nerden biliyorsun bu şarkıyı deyince de şarkının orjinini de söyledi "yalancı yalancı..." kopardı bizi gerçekten....

babası o sıralarda küçüklğk bir fotoğrafını yolladı bize... açtım babacığın fotosunu büyütüp kuzuya gösterdim ve tepkisi "aaaa bayıt buuuu ama hacı gıvıy gıvıy" oldu, yaani babasının küçüklüğünü kuzeni barışa benzetmiş ama saçının kıvırcıklığına şaşırmıştı. sonra da babasının küçüklüğü olduğunu söyleyince biz, "ama bayıta bindooo, bana bindemoooo" diye üzüntüsünü belirttti minnoş... zaten babası gelesiye kadar annannelerine babasını anlattı durdu, "babam düdütten ayodu" (baban küçükken ağlıyordu), "babamın biyah gıvıy gıvıy haclayı vay" (babamın siyah kıvır kıvır saçları var) şeklinde habire anlattı da durdu babayı :)

işte bejna'dan haller....
bak gene özledimmm