MATRUŞKALAR

yaaa matruşkalar işte... zamanın garip döngüsü. annannem canım feridem, annem, ben ve kızım.. bu 4 kadının arasında 30'ar yaş var. 0-30-60-90'lı yaşlara ait 4 kadın bir araya böyle gelir işte.

aradan 15 ay geçtikten sonra ise;

kim bilir belki bi 29 sene sonra gene böyle bir fotoğrafa imza atarız, belki bu hal de bizim ailenin kadınları arasında bir teamüle yol açar.

hesap yok kitap yok ama 4 nesil işte böyle bir araya gelivermiş... benim için muhteşem bir duygu ve güzel hatıralar içeriyor.

anneannem; hem de canneannem... küçükken o kadar çok severdim ki, ona böyle hitap ederdim... yaşadıkları, anlattığı hatıraları, tarihin bilinmedik taraflarına tatlı dokunuşlar, geçmişi, ailesi, yaşadığı   güzel ve bize bir o kadar uzak gelen anıları, ilk aşkı vesaire vesaire... bunlar bambaşka bir yazının konusu olabilecek kadar güzel ve zengin...

annem; benim canım, herşeyim, dostum.... hepimiz apayrı bireyler olsak da, birbirinin içinden çıkmış hayatlarız, canlarız ... bejnanın kişisel öyküsünün girizgahıdır bu fotoğrafın yansıttıkları.

bu yazı da bir girizgah olsun, burdan devam edelim. haydi eyvallah şimdilik..

zamansızlık

bu günlerde en büyük derdim zamansızlık oldu.. kızıma zaman ayıramamak, günlüğünü tutamamak...

yazacak o kadar çok şey birikti ki ve hepsi de ayrı birer yazı konusu olacak nitelikte. ne desek ne yapsak ne etsek sayın seyirciler, sevgili izleyiciler, canım cocacığım, günlük? deyin bana ne yapayım?

ya da şimdi en azından kızımın büyüyüşüne dair emareleri kısa kısa yazayım.

iki hafta kadar önceydi, odasında oyun oynuyorduk. kuzucuğum daha önce hiç yüzüne bakmadığı bir oyuncak bebeği aldı eline, ben de yanında uzanmış, legolara ilgisini çekmek için şekiller yapıyorum filan. derken bejna'dan "eeee eeee eeeee eeee" diye bir ses işittim, bir de ne göreyim bebeği bir kutuya koymuş, sallayıp eeee eeee sesleri ile uyutmaya çalışıyor. şaşkınlıktan gözlerim faltaşı o ise karşımda gülüyor. biraz sonra da elinde mama kaşığı bebeğin ağzına sokmaya çalışıyor. ya daha dün kucaklarda gezerken şimdi oyuncak bebeğe annelik yapıyor. büyümek böyle bir şey sanırım. bizler de bir anda büyümedik mi annelerimizin babalarımızın gözünde. bir anda gerçek bebeğiyle karşımıza dikilecek ey faruk, biz de ne zaman oldu bunlar yahu diyeceğiz!!! zamansızlık başlığı bu noktada tutarlı oldu sanırım. işte bu kadar çabuk bitiyor.

dün annemin gözlüğü kırılmıştı, biz de doktora gidesiye tv izlerken rahatsız olmasın diye tepesinden yapıştırdık. annem de taktı gözüne. bejna dikildi annemin karşısına başladı dalga geçer gibi gülmeye... gözlüğü gösterip gülüyor. kızım sen nası anladın durumu, hı? bi de gülermiş muzip şey!!!

hep böyle gül olur mu yavrucuk...