akşam olacak, eve gideceğiz birazdan. sarı bukleli şeker karşılayacak bizi anneannesiyle, kendi deyimi ile "anne"siyle.. sonra etrafımızda dönmeye başlayacak. çekmeceleri karıştırmak, çamaşırları yere yığmak, takılarımı tokalarımı etrafa dağıtmak isteyecek. sonra "mammaa" yiyeceğiz, biraz oyun.... uykumuz gelecek, sütümüzü içeceğiz, ben masal anlatırken o tatlı bir uykuya dalacak..
günle böyle geçerken, kızım da büyüyecek. konuşmak en büyük hevesi. anneannesine de "anne" diyor, bana da. geçenlerde bana "ünya" deyip duruyordu, unuttu yine "anne" diyor. saçları da uzadı biraz, tepesinde minik bir saç örgüsüyle dolaşıyor. geçen cumartesi mutfakta kürdanı keşfetti. dolabın kapağını açıp kürdan kabını aldığı gibi kaçıverdi yanımdan. hem ne kaçış. anneanneye verip kapağını açmasını istemiş. en komiği de, annemin "ne yapacaksın onları" sorusunun üzerine eliyle dişlerini gösterip karıştırıyor gibi yapması oldu. e tabi şimdi her hareketi taklit üzerine kurulu. bazan gelip sarılıyor bana ve öpüyor. o anlarda daha çok farkediyorum, hayatı ona bizim öğreteceğimizi. sevmeyi de bizden öğrenecek, belki sevmemeyi de. işte bu anlarda bir çocuk yetiştirmenin ne kadar ince bir iş olduğunu yeniden yeniden düşünüyorum. evet, yaşama dair olumlu-olumsuz herşeyi bizden öğrenecek ve yolunu bu öğrendikleri ile çizecek. bu çok heyecan verici bir durum belki ama bir o kadar da hassas. yüzyılların kaygısını taşıma sırası şimdi de bizde işte..
yine dağıttım meseleyi.. ne yapalım kaygı da lazım bünyeye :) işte böyle sevgili günlük.. dün bejnanın amcasına gitmiştik, kuzeni barış ile oyunlar oynadı, hatta onun elindeki oyuncak tavuğu almak için üzerine tırmanırken gördüm bejna'yı. vayyy be, dedim şu bacaksıza da bakın, istediğini elde etmek için her yolu deniyor. hayat mücadelesi bu, kolay değil elbet! yaş ne olursa olsun..
