mami

mavi umudun rengidir. öyle denir ya hep. herkes için öyle midir bilemem tabi ki ama hangimiz gökyüzüne bakıp bi an olsun içimizdeki kasvetten arınmayız ya da bir deniz kıyısında hangimiz somurtabiliriz ki... bu yüzden maviye umut demişler... zeynom da umudun rengini öğrendi: mami!

daha önceki postlardan birinde öğrendiği kelimeleri yazmıştım. heyecanla yeni kelimeler öğreniyor, bazısını unutuyor, bazısı zor geliyor, bazısını sevmiyor. ama mami'yi pek sevdi. başka zamanlarda da yeni sözcükler yeni renklerden bahsederken ben ona, o hemen bana bir mami bulup gösteriyor. ve onun bu anları, başka anları hatta zorladığı anları bile hayata ilişkin bir mami, bir umut oluyor. en canımın sıkıldığı, belki en umutsuz en mutsuz olduğum bir an; zeyno'nun bejna'ya sarılıp onu öpücüklere boğduğu, bejna'nın kardeşini eğlendirmek için oyun kurduğu bir minicik anla yok oluveriyor, tanrım bu mutluluğu hak edecek ne yaptım ben duygusuna teslim ediyor yerini. bejna'nın ışıklı gülüşü, zeyno'nun haylaz bakışları kasvet dolu, gri dünyayı yeşertiyor yeniden ve maviye boyuyor.

şimdi, bu satırları okuyanlar klasik bulacaklar bunları. ama anne - baba olanlar anlayacaklardır eminim. şu an 20 aylık olan zeynom, afacanlıkta sınırları zorluyor. eminim büyüdüğünde pek kızacak benim bunları yazmış olmama... ama kusura bakmasın valla yazmakla da kalmayıp herkeslere de anlatacağım nihahaha :) sen misin beni bezdiren sevgili kuzum. biz artık alıştık ama evimize gelenler ya da dışarda bir anımıza şahit olanlar bile şaşkınlık ve yorgunlukla izliyorlar kendisini. park, restaurant ve alış-veriş merkezleri gibi kalabalık ortamlarda iyice coşan kızım bir merhaleden sonra insanların kınayan bakışlarıyla baş başa bırakıyor beni. çünkü istediği şeyler en uç afacanlıklar. mesela ablasının minik sandalyesi elinde evin her yanını dolanıyor. sandalyeyi illa kendisi taşıyor, o minik cüssesiyle. elde sandalye dolaşmasının sebebi tırmanılacak yerler araması. bu sayede tv ünitesine tırmanıp, çeşitli edavatı vidikleyip yine konsol üzerinde ona albenili gelen incik cinciklerle oyun oynayabiliyor. evde karalanmadık duvar kalmadı diye vahlanırken karalanmadık koltuk kalmadığını da dehşetle farkettik. bu da yetmezmiş gibi sandalyenin üzerinde ayakta durmaktan sıkılıp sırtlığına çıkmak, koltukların köşe kısımlarına çıkıp ayakta dimdik durmaya çalışmak en büyük zevkleri. adrenalin adrenalin diye gezinen zeyno düşüp kendine zarar vermesin diye sandalyeyi sakladık bu kez oyuncak kutusunu boşaltıp ters çevirerek üzerine çıkmalar başladı. oyuncak  kutusu onun düt düütü aynı zamanda. faruk kutunun yan tarafını delip kordon bağlamış, bu sayede zeyno içine oturup evde düt düütü ile geziyor. tekerlekleri de olan bu kutu şu an evde en sevdiği şey. tabi bejna da bu düt düüütü pek sevdi ama o içine sığamıyor. oyuncak kutuları ve bilimum kutuların, çamaşır sepetlerinin içine girip keyif sürdüğü günleri de çoktan unutmuş. hatırlamadığı için bu zevkten mahrum kaldığını düşünüp gamlanıyor.

bejna ise bu aralar ödevleri, kitapları ve müzikle uğraşıyor. kendi kendine oyunlar kuruyor. güzel resimler ve tasarımları da unutmayalım elbette. bir de hazırcevaplığı ve esprileri ile bizi kırıp geçiriyor. bu arada faruk sayesinde izlediği güzel filmler ona büyük katkı sağlıyor. neredeyse izlenmedik film bırakmadılar. izlediği filmler arasında bağlantılar kurup yorum yapmaya başlayan bejna bazen yönetmenini bilmediği bir filmin tekniğinden hangi yönetmene ait olabileceğine dair tahminler yürütmeye de başladı. bir diğer ilgi alanı da futbol oldu bu sıralar. bilhassa galatasaray maçlarını takip etmeler, teknik direktörün değişip değişmemesi mevzusu, maçlarda yapılan hatalar da küçük hanımın ilgi alanında. bir bjk'li olarak konu beni aşıyor ve yorum yapmıyorum :)))

şimdilik bizden bu kadar, bir başka yazıda görüşmek üzere,

esen kalın....