Feride

Feride... güzeller güzeli Feride. diğer adı Nanû... sanıyorum bebek demekmiş çerkesce. bebek gibiydi benim feridem. onu hep gül kokusuyla hatırlarım nedense.. yaptığı gül reçelleri, gül şurupları, gül yanağı... ne çok severdim onu, ne çok severdi beni... 

onun bu topraklardaki hikayesi bundan çok daha evvel başlamıştı. doğmadan evvel kaderi çizilenlerden.. kaderine sürgün ve soykırım düşenlerden. doğmadan çok önce başlayan hikayesi ana vatanı kuzey kafkasya'ya uzanır onun... taaa ki insanlık tarihinin kara lekelerinden kafkas halklarının bir hiç uğruna kırıldığı, nehirlerin, dağların, ovaların kan gölüne döndüğü, gemilerle karadenizin kara sularında sonsuz bir göçe zorlandığı büyük sürgün ile bu topraklara gelene kadar. 1864 yılında  büyük sürgünde dedesi Tercüman Ahmed öncülüğünde gelmiş ailesi ve yerleşmişler buralara. nanû hep dedesinin türkçe bilen az sayıda kimseden ve bey sınıfından bir kişi olduğu için kafilelerin ne şekilde iskân edileceği konusunda söz sahibi olduğunu anlatırdı. ne kadar doğrudur bilinmez elbet. ama doğru olan şu ki; 152 yıllık süren ve dinmeyen soykırımın acısı hala belleklerde taptaze. Nanû'nun daha birkaç saat önce yüreğimde bıraktığı acı gibi...(yazıyı geç yayımlıyorum. sonsuz yolculuğuna 28 haziran gecesi çıktı) 

dedeleri gelen kafileleri uzunyayla'da çeşitli köylere yerleştirmisler kendilerine de babugoy'u yurt edinmişler... denilen o ki bu sorumluluğu alan dedeleri, en güzel köylere kafileleri yerleştirdikten sonra kalan köyü kendilerine yurt edinmişler. ayıp olmasın en güzel yere kendileri yerleşti denmesin diye böyle bir tercihte bulunmuşlar. tercih ettikleri  babugoy meğer pek de güzel değilmiş. nanû'nun babası isa çavuş ile annesi mahicet hanım mutluymuslar ama... çoğu çerkes gibi severek ve kaçarak evlenmişler. isa çavuş eğitimini yarıda bırakıp kendini ailesine adamış... ne denli büyük bir sevgi ile örülü ise kurduğu yuva nanu hep özlem ve mutlulukla andı onları. ama babasına ayrı düşkündü, canı yansa "oy babam" diye inlerdi... nasıl özlerdi babasını... ne güzel hikayeler anlatırdı babasına dair. 

başka hikayeler de anlatırdı elbet. ilk aşkı ibrahim'i anlatırdı bazan. onunla katıldığı at yarışlarını, gri tayını, at yarışlarında hep birinci geldiğini, gençliğini, hayallerini... ne güzel olurdu onu dinlemek usul usul... yumuşacık sarılıverirdim koynuna, hep ama hep güzel kokardı. hep ama hep güzeldi o. yanakları gül gibiydi. dedem nasıl aşıktı ona, nasıl severdi. o hastayken yemeden içmeden kesilirdi. elini avucuna alır, gözünün içine bakar iyileşsin diye beklerdi saatlerce gözleri dolu dolu... hele birisinde; dedem sağlık karnesini kaybetmiş, emekli sandığına bir dilekçe yazmış; "eşim feride hasta olduğu için ben üzüntü ve kederimden sağlık karnemi kaybettim" diye. öyle güzel sevdiler birbirlerini... o sevgi bizleri doğurdu büyüttü işte... o sevgi bejna ile zeyno'nun yapıtaşlarında hala... dedemin anneanneme yazdığı şiirler bejna ile zeyno'nun gözlerinde işte... 

nasıl bir koca çınardı feridem... ne güzel kök saldı buralara. babasının kara kızı feride, gurbette ne güzel bir hayat ördü kendine.. güzelliklerle donattı yaşamını, geriye bizleri bıraktı bir de içimize sığmayan sevgisini... küçük bir çocukken gözlerine bakar hüzünlenirdim bazan ve o ölürse dayanamam der içten içe ağlardım... işte o çocukluk korkum başıma geldi bir haziran gecesinde... bitmişti bir anda sanki herşey, tüm yaşanılanlar, biriktirdiğimiz güzel anılar...

oysa aşk hiç biter mi... bitmez elbet. form değiştirir sadece. bizler onun form değiştirmiş hali değil miyiz bir biçimde... ışıklar içinde uyu güzelim feridem...