bebeğim dünyaya geleli neredeyse 6 ay olacak. bu altı ay içerisinde türlü nedenlerle çeşitli bebek blogları gördüm ve zaman zaman birçoğundan faydalandım. ben de ona bir hatıra bırakmak için bir blog oluşturmak istedim. sanırım bizimkisi daha kendimize dönük olacak, zira tecrübelerimiz yeni yeni oluşuyor ve ben hala vakit sıkıntısı çekiyorum.
masamda birikmiş türlü işler yığılı iken yine de aklım kızımda. aklımı işime de yoğunlaştıramadığıma göre en azından birşeyler yazayım istedim buraya. zamanı dondurmak, hafızayı güçlü tutmak, güzellikleri unutmamak adına yazıya sığındım.
söz uçar yazı kalır... ben de kalsın istiyorum.. okudukça bejnanın bebeksi kokusunu, dokusunu, sıcaklığını hissedeyim istiyorum. sabah onu bırakmak zorunda kalışımı unutmak istiyorum. gülüşü donsun, bir yerlerde kalsın istiyorum.
hayatla baş etme çabası, minicik elleri, minicik ayakları, duyguları, hisleri, hissettirdikleri... bu sabah beşbuçukta uyanmıştı, sıcacık ve capcanlıydı.. kucağıma aldığımda mutlu oldu ve oyun oynamak istedi benle. oysa çok da uykusu vardı. uyutmaya çalıştım. ama uyutup her yatağına bıraktığımda ağladı, benimle olmak istedi. bundan 6 ay öncesinde benleydi, güvenli yatağında.. hepimiz hala öyle değil miyiz, her acımızda ya da sevincimizde yine o güvenli yatakta olmak istemiyor muyuz. kızım da dişlerinin acısı arttıkça daha çok benimle olmak istiyor belli ki. bir yandan da gülüp oynamak istiyor. onun o hallerini görmek dünyalara bedelmiş anladım. o yokken hayatın kupkuru bir boşluk olduğunu da anladım. o minicik beden ne çok şeyi anlatıyor şimdi bana. kendimi, annemi anlatıyor, hayatı anlatıyor. bizi yeniden doğuruyor, yeniden büyütüyor adeta.
aslında yazacak ne çok şey varmış bu sanal günlüğe. yazdıkça, kafamın içinde cümleler yerli yersiz dolaşmaya başladı. en azından ben bu gün başlamış oldum yazmaya. belki böylece cümleler kendilerine doğru zamanda doğru yeri bulabilecekler. bu yazı girizgahımız olsun, anahtarımız olsun diyelim ve burdan devam edelim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder